249

من  هم
از یحیا هایی هستم
که در بیابان
فریاد کشید

-

دو قدم مانده به یهار

او آمده است

آرام

گوشه ای نشسته ست

بی صدا

غوغایی به پا کرده است

خاموش

هوا را صاف کرده است

و رفته است

دو قدم مانده به بهار

248

 

« تا وقتی که چیزی به نام زمان وجود دارد، هر کسی بالاخره، آسیب خواهد دید و به چیز دیگری تبدیل خواهد شد.

این همیشه اتفاق می‌افتد، دیرتر یا زودتر.

اما حتی اگر این اتفاق بیفتد، آدم باید جایی داشته باشد که بتواند رد پای خودش را بگیرد و به آن برگردد.

جایی که ارزش برگشتن را داشته باشد.»
 

247

گز میکنم خیابانهای چشم بسته از بر را

میان مردمی که

حدوداً می خرند

و حدوداً میفروشند

در بازار و بورس چشمها و پیشانیها
و بخار پیشانیم

حیرت هیچ کس را بر نمی انگیزد .


صدا