۰۹
شهریور
صحنه هایی از سناریو تکراری زندگی مرتب جلو چشمانم رژه می رود
تولد نوزادان جدید، راه افتادنشان، اولین حرف هایشان و اولین ایده هایشان در مورد زندگی
ولی نمی دانم
چرا سریعا بعد ازین تصاویر صحنه های مرگ اطرافیان از لابلای تصاویر رویش نوزادان به درون ذهنم زبانه می کشد
واضح ترینشان مربوط به همین چندماه پیش است
وقتی درویش را خاک می کردند
به طرز دیوانه واری همه ی مردها و پسرهای خاندان با تلاش زیاد سعی می کردند هرچه سریعتر کار را تمام کنند
صحنه به طرز دیوانه واری خنده دار بود
همه به نفس نفس افتاده بودند و وحشت زده خاک را روی بدنش می ریختند و هرکس که می برید جایش را با فرد دیگری عوض می کرد و دیگری وحشت زده همان کار را ادامه می داد
و من همه ی این ها را بدون پلک زدن نگاه می کردم
و به این فکر می کردم که چقدر دنیای واقغی می تواند غیرقابل باور باشد
