کل اکبر: خوب ... میونه تون با بی بی یون چطوره؟
خانم معلم: با بی بی یون راحتم، با خودم مشکل دارم!
کل اکبر: قافله تون هفت تا هشت کاروانسرا از ما جلوتره!!
خانم معلم: نه ... تا حالا نه از راهزناش ترسیدم و نه آذوقه نگرانم کرد. مشکلم شمارشه!... چند کاروانسرا رد کنم تا برسم؟...ها؟
(سکوت)
کل اکبر: ... روستایی باشی و دوسه کتاب خونده باشی وریشی سفید کرده باشی،... آهنگ لرزان سلامی، پرتت می کنه تو دره ای که سنگ بندازی فردا صدای افتادنشو می شنوی!... راحت باش دخترم ... غمی اگه داری، لایق دانستی، سنگ صبور داستان هاتون می شم... البت نه به حد و حصر خاله شهربانو...
اگه دنبال نطق های پر طمطراقی! ... انصاف بده که من به کوره ی زغالم برسم و شما هم به تماشای کوه و باغ و دشت برین... این طوری به نفع هردوتامونه ... ها؟
خانم معلم: می دانی عمو... به چشم بیتاها و ملکی ها حق می دم که وقتی دریای حقیقتِ استعاره و تامل را نشونشون بدی... خمیازه بکشند وبرای نجات از شر این همه کلمات نامانوس که آدرس معضلات ظاهرن پرتکلف نامانوس ترند، راه کج کنند و به کسی یا کسانی برسند که ساکتند و اگر هم ساکت نیستند ... راوی قصه های ساده ای هستند که پای هیچ دلی به هیچ سنگ مشکلی نمی گیره!... راه های بی چاله و حرف های بی چالش!... اما حقیقتن این استعارات و این حقیقت جویی، جزء بی تکلف ذاتمه!... از وجودم، اینقدر طبیعی که به سادگی گشنگی و تشنگی به دنبال جوابم... می فهمید چی می گم؟
« تو مو می بینی و من پیچش مو» چشمامو به جای تماشای مو به دیدن پیچش خسته و وامونده می کنم... کمکم کنید... جوابی....راهی .... نشانی.
کل اکبر:... درگفتن، هرکسی که چیزی قابل شنیدن داشته باشد به جز تفسیر کتب مقدسه، از پیامبران باکتاب و بی کتاب نخواهد بود. در تجربه اما چیزهایی هست که تکرار مراحلش به گمانم محال باشد. برای کل اکبر «رفتن» غایته... فقط رفتن... هرگز به رسیدن نباید فکر کنم... در جدالم با عقل، روسیاهِ تناقضاتم که هنوز نتوانسته ام برایش جوابی پیدا کنم... درفاصله ی برداشتن دوشاخه ی خشک مرده، مراقبم یه بوته ی بابونه را لگد نکنم... کوره که بسته شد، در فاصله ی خوردن یک استکان چای، می بینم قندم را مدیون سوزاندن استخوان های درختانم! درختانی که علمِ حرمت بابونه، ثابت می کنه برادران ناتنی آدمیزادند! کدام برادر حاضره خودش کربن بخوره تا اکسیژن برادرش پیوسته به راه باشه؟... درختان! درختانی که گهواره ی اولین نگاه به جهان و تابوت آخرین نگاهمون به همون جهانه!... یک شب کابوسم، هزار درخت بود که در خانه ام را می زدند و شاخ وبرگاشونو ازم می خواستن!... تا بیدار شدم ده بار مُردم و زنده شدم. گمانم که هنوز هم مُرده باشم!!
خانم معلم: این تضاد حل شدنی هست؟
کل اکبر: ها، به آسونی.
خانم معلم: چه جوری؟
کل اکبر: راه کج کردن و خمیازه کشیدن.
