دور!خیلی دور!
تمرکزِ تو بر رنجی که می برم انتظارِ بی جایی ست
که هر انسانی جهانی دارد و هر انسانی به گونه ای خاص،
خود را با جهانِ خود تطبیق می دهد
آن چه اکنون برایت می نویسم،
داستانِ ناهمگونیِ من با جهانِ من است
بر انسان هیچ اعتمادی نیست
فروز ها را مرور کن!آنا!
جنگ ها و تهدیدها را و صفحه ی حوادث نوشته و نانوشته را
تصادفی مابینِ مفاهیم و عملکردها!
ما از عدالت حرف می زنیم و برای درختان شعر می گوییم،
پرندگان را به استعاره تمثیل ِ آزادی می کنیم و...
پس آن قمه که در تاریکی برق می زند؟
تورها و سلّاخ خانه ها؟
و بی اعتمادی بر پیامِ پیامبرانِ با کتاب و بی کتاب؟
مقصرِ این همه هرج و مرج کیست؟
ادبیات به اندازه ی بیسبال اعتبار دارد آیا؟
هنری که جویس نوشت و الیوت سرود،
و پیکاسو کشید و .....خواند و تارکوفسکی ساخت!
نتیجه ی درکش آیا همین هاست که
در تلویزیون ها و ماهواره ها و نمایشگاه ها و کاباره ها می بینیم؟
چرا عدول از درک فرمول های هنری جرم نیست،
تا انسان مجبور به این همه تکرار نباشد؟
در تنظیم ِ بودجه ی سالانه ی کشورها،
چرا بیشترین ارقام به فرهنگ و هنر نمی رسد؟
حالم خوب نیست ، زیرا موجود خوبی ساخته نشده ام
بدبخت تر و وحشتناک تر و مقصرتر از انسان،
موجودی نخوانده و ندیده ام هرگز
زندگیِ ما سراسر تضاد و تناقض است
آیا از آن رو نیست که حرف می زنیم؟
حالم خوب نیست
و فکر می کنم اکنون فرصتِ خوبی ست که خود را نقد کنم
اکنون که به چهل و پنج ساله گی رسیده ام
اکنون که سایه ی سردِ مرگ را
بر تبِ سوزانِ روحم احساس می کنم
نامه هایی به آنا
