دو تا تار مو!
انقدر به هم نزدیک هستن که انگار می کنی از یه پیاز اومدن بیرون.
دارم موهای درویش رو کوتاه می کنم. از ته! با ماشین. این کاریه که هر دوهفته یکبار با هم انجام می دیم. و اینجا جلو پیشونیش چند انگشت پایینتر از خط مو دور از همه ی موهای سرش دوتا تار مو در اومدن.
درویش رو هیچ وقت فراموش نمی کنم. حتا اگه وضع حافظه م بدتر ازین بشه لااقل این دوتار مو همیشه یادم می مونه.
یک تخت بغل تخت من بود. از روی قیافه اش نمی شد فهمید که چندسالش است. اما می شد گفت که پیرمرد است. توی دوشبی که اونجا بودم هر شب یکی از پسراش پیشش موند. تومور معده ش بدخیم بود. تا حالا پنج بار شیمی درمانی کرده بود و دکترا گفته بودن بار ششم خطرناکه و دیگه چاره ای به جز عمل ندارن. عملشم پنجاه پنجاه بود. پسرش می گفت دیگه دل رو زدیم به دریا. می گفت دیگه تحمل زجر کشیدن پدرش رو ندارن. پسر کوچیکه بود. می گفت الان پدرمو نگاه نکن که موهاش ریخته. زمانی همه طایفه حسرت مو و سیبیلشو داشتن.
شنواییش رو تقریبا به طور کامل از دست داده بود. بار اول که خواستم باهاش حرف بزنم همش داد می زدم و بازم متوجه نمی شد. تا اینکه پسرش اومد و باهاش با لب حرف زد و فهمیدم که باید با لب خوانی باهاش حرف زد و چقدر دوست داشتم این رو. تا صبح نمی خوابید. و زل می زد به سرمش که قطره میومد پایین تا به جای غذا بره تو رگ هاش.
شب دوم پسر بزرگش اومد. و همون اول شب رفت رو یه تخت و خوابید. دوسه بار که خواست بره دستشویی بلند شدم واسش دم پایی و لگن گذاشتم. و باهم به زبون سکوت حرف می زدیم. فردا که ترخیص شدیم اون رو داشتن می بردن اتاق عمل. موقعی که بردنش نگام کرد. خندید و دستاش رو برد به آسمون. منم خندیدم.
ازش خبر ندارم.
چقدر شبیه مادرم شده ام
چرا نمی شناسی ام ؟!
چرا نمی شناسمت ؟
می دانم که مرا نمی شنوی
و من اینرا از سیبی که از دستت افتاد ؛ فهمیدم
دیگر به غربت چشمهایت خو کرده ام و
به دردهای باد کرده ی روحم که از قاب تنم بیرون زده اند
با توام بی حضور تو
بی منی با حضور من
می بینی تا کجا به انتحار وفادار ماندم تا دل نازک پروانه نشکند
همه ی سهم من از خود دلی بود که به تو دادم
و هر شب بغض گلویت را در تابوت سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم
و تو هرگز ندانستی که زخم هایت ، زخم های مکررم بودند
نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بُقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند .
باید پیش از بند آمدن باران بمیرم !
از : حسین پناهی
دست
اینا دستن
اما دستا که همه مثل هم نیستن
گاهی از هر دستی می گیری از همون دست پس می دی. اما این دستا هیچ وقت مثل هم نیستن.
همه ی این دستا رو نگاه می کنم و دنبال اون دست آشنا می گردم.
همین دستی که جاش روی سینه م مونده. حک شده انگار. جای یه کف دست سینه م سوخته. اما شکل هیشکدوم از اینا نیست.
پیداش می کنم
قبل از این که دیر بشه
نقدِ صوفی
نه همه صافی و بی‌غَش باشَد؛
ای بَسا خرقه
که شایسته‌ی آتش باشَد!
صوفی ما
که ز ورد سَحَری مَست شُدی،
شام‌گاهَش نگران باش
که سرخوش باشد!
خوش بُوَد گر محک تجربه آید به میان
تا سیه‌روی شود
هرکه در او غش باشد.
ناز پروردِ تنعّم
نبرَد راه به دوست؛
عاشقی
شیوه‌ی رِندان بلاکش باشَد.
غم دنیای دنی چند خوری؟
باده بخور!
حیف باشد دل دانا
که مشوّش باشد.
خط ساقی
گر از این گونه زند نقش بر آب،
ای بسا رُخ
که به خونابه منقّش باشد!
دلق و سجّاده‌ی حافظ
ببرد باده‌فروش،
گر شراب از کف آن
ساقی مه‌وش باشد.
ما به اخوی می گیم داداش. اینجوریه دیگه. گاهی حرفامونو اینجوری می زنیم با جواب. گاهی همینجوری بی جواب.
چشا و دهنهای روبرو چند دسته ی نامساوی هستن. یه سری هستن که بود و نبودشون فرقی نداره. بودنشون بادی تولید نمی کنه که نبودنشون به چشم بیاد. بعضی ازین چشم و دهانا نزدیکن اما نمی شنوی و نمیبینی . بعضیا هم که دورن اما می بینی و می شنوی. با بعضیا هستی و تنهایی. با بعضیا نیستی و هستی.
همین میشه که حتا اگه بهت بگن هی فلانی دیگه برات احترامی قائل نیستم، به نظرشون بی حرمتی نیست.بلکه لطفه و حتا شاید بیشتر از اون و شایدم هدیناه السبیل که می شه سلسبیل هم گاهی اگر مقبول افتد.
حالا بماند که به قول فلان دزد بزرگ که ملتی عاشق سینه چاکشن، حرفایی هست برا گفتن و یه سریشم برا نگفتن.
یه شبی یه داداشی گفت: از طلا بودن پشیمان گشته ایم/مرحمت فرموده ما را مس کنید
همون داداش الانش به طلا هم راضی نیست منم نمی دونم بالاتر از طلا چی بخونمش.
منم دارم به یه چیزی گوش می دم موقع خوندن اینا که راه کلاممو بسته.
القصه
اگه کسی از اینا سر درنیاورد خواهشن چیزی ننویسه.
