Unknown

هی

هی

نافم دور پای تو چه می کند؟؟

Unknown

من، به کف دستم عصای بی برگم را گرفته ام.

سینه ای نجوا کنان در آفتاب خوابیده.

همه ی پنجره ها مژگانی مثل زنان دارند.

برج کلیسا، چون انگشت نشانه، رو به سوی آخرین ابر سفید کوچک دارد.

سکوت پس از هیاهو. بعدش مسیح می گذرد و صدا می فروشد.

چکاوک، منقار ساعت هفت را می بوسد.

رگباری از خروس های باد نما در هواست.

گوش های قاطری که خودش را نمی توان دید- شب را به خود باز می خوانند.

نور روی یقه ام رنگ می بازد.

ساعتی است که تولد تنهای چراغ های خیابانی آغاز می شود.

کسی کلید ستاره ها را می زند.

و این چیزی است که قصد اثباتش را نداشتم.

 

بونوئل

سایه ی مرگ

دور!خیلی دور!

تمرکزِ تو بر رنجی که می برم انتظارِ بی جایی ست

که هر انسانی جهانی دارد و هر انسانی به گونه ای خاص،

خود را با جهانِ خود تطبیق می دهد

آن چه اکنون برایت می نویسم،

داستانِ ناهمگونیِ من با جهانِ من است

بر انسان هیچ اعتمادی نیست

فروز ها را مرور کن!آنا!

جنگ ها و تهدیدها را و صفحه ی حوادث نوشته و نانوشته را

تصادفی مابینِ مفاهیم و عملکردها!

ما از عدالت  حرف می زنیم و برای درختان شعر می گوییم،

پرندگان را به استعاره تمثیل ِ آزادی می کنیم و...

 

پس آن قمه که در تاریکی برق می زند؟

تورها و سلّاخ خانه ها؟

و بی اعتمادی بر پیامِ پیامبرانِ با کتاب و بی کتاب؟

مقصرِ این همه هرج و مرج کیست؟

ادبیات به اندازه ی بیسبال  اعتبار دارد آیا؟

هنری که جویس نوشت و الیوت سرود،

و پیکاسو کشید و .....خواند و تارکوفسکی ساخت!

نتیجه ی درکش آیا همین هاست که

در تلویزیون ها و ماهواره ها و نمایشگاه ها و کاباره ها می بینیم؟

چرا عدول از درک فرمول های هنری جرم نیست،

تا انسان مجبور به این همه تکرار نباشد؟

در تنظیم ِ بودجه ی سالانه ی کشورها،

چرا بیشترین ارقام به فرهنگ و هنر نمی رسد؟

حالم خوب نیست ، زیرا موجود خوبی ساخته نشده ام

بدبخت تر و وحشتناک تر و مقصرتر از انسان،

موجودی نخوانده و ندیده ام هرگز

زندگیِ ما سراسر تضاد و تناقض است

آیا از آن رو نیست که حرف می زنیم؟

حالم خوب نیست

و فکر می کنم  اکنون فرصتِ خوبی ست که خود را نقد کنم

اکنون که به چهل و پنج ساله گی رسیده ام

اکنون که سایه ی سردِ مرگ را

بر تبِ سوزانِ روحم احساس می کنم

 

 

نامه هایی به آنا

Unknown

من گنگ خواب دیده و خلقی تمام کر

من عاجزم ز گفتن و خلق از شنیدنش

Unknown

امشب کار آن نقاش تمام شد

مُرد

چون تورا آزرده بود

خسته ام

خیلی خسته.

Unknown

هیچ شعری شاعر ندارد.

هر خواننده ی شعری

شاعر آن لحظه ی شعر است.

 

نرودا

Unknown

این صدا با خون بالا می آید

هرچه بلندتر

بیشتر خون می کند و می آورد

نادانسته

دانسته

از انتظار

تکرار

می

گویی

بی خود

بی جهت

بدون آرم

بدون طرح

حالا از سرما بگو

که خون را بند می آورد

162

تاریک ترین گوشه ی وجودم را نوری خیره کننده پر می کند.

برای انکار این رویا توانی فوق انسانی لازم است که من حالا ندارم.

در آن دور دست ها حجمی را می شناختم که از خود خالی بود و برای یک «او» تمام مفاهیم زندگی اش را تغییر داد. و حجم که به قالب درآید محصور شود و زشت شود و رسوای حجم ها.

به قالبت که درآمدم نه تو تاب آوردی حجم به قالب درآمده ام را و نه من  بی حرمتی به قالب تورا.

پس داستان شروع می شود و تمام می شود. بی آن که کسی به یاد داشته باشد که زمانی در دوردست ها حجمی بود که از خود خالی نبود.

Unknown

در دنیایی که حالا هستم

الان

میان این حجم سنگین حضور

دلتنگی واژه ی غریبیست

Unknown

تیک تاک تیک تاک تیک تیک.

Neal StephenSon
برگردان!: عاطفه پاکبازنیا