Unknown
شنبه, ۹ مهر ۱۳۹۰، ۱۰:۱۹ ق.ظ
مجال
بی رحمانه اندک بود
و واقعه
سخت
نا منتظر.
از بهار
حظّ تماشایی نچشیدیم،
که قفس
باغ را پژمرده می کند.
از آفتاب و نفس
چنان بریده خواهم شد
که لب از بوسه ی ناسیراب.
برهنه!
بگو برهنه خاکم کنند
سراپا برهنه
بدان گونه که عشق را نماز می بریم
که بی شائبه ی حجابی
با خاک
عاشقانه
در آمیختن می خوام.
ا.شاملو
