خودکشی (شاید بدان سبب که از هندسه آگاه نبودی)

جوان از خود رفت

ساعت ده صبح بود

دلش اندک اندک

از گل های لته پاره و بال های درهم شکسته آکنده می شد

به خاطر آورد که از برایش چیزی باقی نمانده است

                                                              جز جمله ای بر لبانش

و چون دستکش هایش را به در آورد

خاکستر نرمی را که از دست هایش فرو ریخت بدید

از درگاه مهتابی برجی دیده می شد، 

خود را برج و مهتابی احساس کرد

چنان پنداشت که ساعت از میان قابش

خیره بر او چشم دوخته است

و سایه ی خود را در نظر آورد که آرام

بر دیوان سفید ابریشمین دراز کشیده است

 

جوان سخت و هندسی، 

به ضربت تبری آینه را به هم در شکست

و بدین حرکت، فواره ی بلند سایه ای، 

آرامگاه خیالی را در آب غرقه کرد.

 

فدریکو گارسیا لورکا